วัดหนองคอน ต.โพนแพง อ.รัตนวาปี จ.หนองคาย (ธรรมะที่ทำให้ผมหายเหนื่อย)
นานแล้วสิ…นานมากจริงๆ ที่ผมไม่ได้ออกมาสวัสดีโลกภายนอก ที่ผ่านมาผมนั่งจ้องหน้าคอมพิวเตอร์ เฝ้ามองว่ามีครุฑบินที่ประทับตราสีแดง “ด่วนที่สุด” บินผ่านหน้าบ้านหรือไม่ เมื่อก่อนโลกในกะลาของผมแสนสุข สุขจริงๆ
มีผู้คนมากมายที่เดินผ่านกะลาที่ผมอยู่ บางคนผ่านมาแล้วก็กระโดดข้าม บางคนก็เมินหน้าใส่ (ช่างไร้ค่าเสียจริง…แค่กะลามะพร้าว ผุผุ) บางคนเอาไม้แหย่เล่น (ตรงรูส่วนบน) แต่มีไม่กี่คนที่พยายามช่วยกันงัดกะลาขึ้นจากดินโคลนที่ทับถมมานานหลายปี พวกเขาเหล่านี้เหงื่อไหลโทรมกาย เนื้อตัวมอมแมม จิตใจของเขาเหล่านี้สูงมาก…เขาคิดว่าอาจจะมีคนรอคอยความช่วยเหลือมาครึ่ง ค่อนขีวิต
เมื่อเปิดกะลาได้แล้ว..แทนที่เขาจะรีบทำความสะอาดร่างกาย กลับใช้มือน้อยๆ ที่เปื้อนโคลนตมกำบังแสงแดดที่สาดกระแทกเข้าที่เบ้าตา (ของคนที่ไม่เคยเจอแสงแดดเลย) พวกเขาไม่รู้ว่าคนในกะลานั้นเป็นใคร พวกเขาช่วยด้วยจิตอันเป็นกุศลโดยแท้
วันนี้ผมมีความสุขมาก ที่ได้เห็นความเป็นจริงด้านหนึ่งของชีวิต ท้ายที่สุดธรรมะ นำมาซึ่งความสุขเสมอ เย็นวันที่ 18 กุมภาพันธ์ 2556 ณ วัดหนองคอน ต.โพนแพง อ.รัตนวาปี จ.หนองคาย ระหว่างที่ผมเดินทางเข้าไปกราบพระ ธรรมะตามสายได้ขับกล่อมชวนให้ใจผมเย็นลง จนฉ่ำเย็น…
สิ่งที่ผมกำลังเฝ้าถามสังคมอยู่เสมอๆ ก็คือ…เหตุใด ผู้คนจึงหวงแหนความรู้ ที่จะช่วยพัฒนาสังคม เพื่อแลกกับคุณค่า…ในชีวิต ทั้งๆ ที่คุณค่าจะการให้ทานความรู้มันยิ่งใหญ่มาก คุณอาจจะไม่เคยรู้ เพราะไม่เคยทำ….
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น